Lokatorzy z piekła rodem cz.7

Zapowiadał się trudny i skomplikowany proces, co zresztą nie było zaskoczeniem, gdyż miał on charakter poszlakowy. Ani policja, prokurator, wreszcie na końcu sąd, nie dali wiary wersji wydarzeń, zgodnie z którą do mieszkania wynajmowanego przez oskarżonego miały wejść jakieś nieznane mu osoby, zaatakować go, by na końcu wyrzucić właścicielkę przez okno. Zdaniem sądu, oskarżony przedstawił taką wersję, aby uniknąć odpowiedzialności karnej i przerzucić ją na kogoś innego. Wersję tę miała wesprzeć podana przez niego okoliczność, iż jakiś czas wcześniej zgubił klucze, i że ktoś zrobił kopię, aby dostać się do mieszkania. Wersji ze zgubieniem kluczy nie potwierdziła jednak konkubina oskarżonego.

Marcin Kotarski wprawdzie zapewniał o swojej niewinności, ale jednocześnie co wydawało się w tej sytuacji kompletnie irracjonalne – chciał się dobrowolnie poddać karze 15 lat pozbawienia wolności. Zadeklarował też zapłacenie rodzinie tragicznie zmarłej kobiety 100 tysięcy, a może nawet 250 tysięcy zadośćuczynienia.

– Nie wytrzymuję psychicznie tych podejrzeń, czuję się jak zaszczute zwierzę – tłumaczył motywy swojej zaskakującej prośby. – Nie daję sobie rady za kratkami, już ponad rok jestem w areszcie tymczasowym. Popadam w depresję. Jestem niewinny, ale chcę, żeby to się skończyło i miałbym przynajmniej spokój.

Prokurator nie zgodził się z wnioskiem oskarżonego, gdyż był przekonany o winie oskarżonego, któremu groziła kara nawet dożywotniego pozbawienia wolności.

Lokatorzy z piekła rodem cz.8